Nikogo nie trzeba przekonywać, jak trudnym zawodem jest pielęgniarstwo. To właśnie ta grupa zawodowa spotyka się na co dzień z największymi wyzwaniami, bowiem to pielęgniarki i pielęgniarze są najbliżej pacjenta. Codziennie stawiają czoła różnym trudnościom, które wpływają na ich pracę i życie zawodowe. Choć trudności są liczne, poniższych 5 jest z pewnością znajdzie się na podium problemów zawodowych.
1. Brak wystarczającej ilości personelu
Jednym z największych wyzwań, z jakimi borykają się pielęgniarki i pielęgniarze są braki kadrowe. W polskich placówkach ochrony zdrowotnej brakuje pielęgniarek, co prowadzi do przeciążenia pracą, zmęczenia, stresu, a w rezultacie do wypalenia zawodowego i częstszych niż kiedykolwiek wcześniej rezygnacji z pracy. W Polsce na 1000 mieszkańców przypada średnio 5 pielęgniarek, podczas gdy w Unii Europejskiej przypada 9, a w Szwajcarii 16! To spora różnica. Brak personelu wpływa na jakość opieki i bezpieczeństwo pacjentów, zwiększa ryzyko popełnienia błędu medycznego, co niestety nie pomaga w motywacji pracowniczej. Konieczne jest podjęcie działań, mających na celu zwiększenie liczby pielęgniarek, uporządkowanie struktury wynagrodzeń poprzez zmniejszenie różnic płacowych, uznanie kwalifikacji posiadanych przez pielęgniarki oraz poprawę warunków pracy, aby zachęcić nowe osoby do zatrudnienia się, jednocześnie zatrzymując doświadczony i wykwalifikowany personel medyczny.
2. Wysokie obciążenie pracą
Pielęgniarki i pielęgniarze często pracują na kilku etatach i pod znaczną presją czasu. Muszą radzić sobie przy brakach kadrowych z dużą liczbą pacjentów. Dużym wyzwaniem jest też praca w zespole terapeutycznym – zwłaszcza na linii lekarz – pielęgniarka, co stanowi podstawę świadczenia wysokiej jakości usług medycznych. Nie można też zapominać o tym, że świadcząc kompleksową opiekę, trzeba też wykazać się daleko idącą empatią. A to niełatwe, bo przy brakach kadrowych, obowiązki kilku osób zazwyczaj spoczywają na jednej osobie, co prowadzi do przemęczenia i braku zadowolenia z pracy. Ważne jest, aby pracodawcy i decydenci zdawali sobie sprawę z tego wyzwania i podejmowali działania mające na celu poprawę warunków i bezpieczeństwa pracy personelu medycznego, co przełoży się również na bezpieczeństwo pacjentów i gwarancję udzielanych świadczeń medycznych na najwyższym poziomie.
3. Stres i emocjonalne obciążenie
Praca pielęgniarki często wiąże się z sytuacjami ekstremalnie stresującymi i trudnymi emocjonalnie. Pobite i okaleczone fizycznie i psychicznie dzieci i kobiety, umierający pacjenci lub osoby z zaburzeniami psychicznymi, które nie chcą współpracować, to tylko niektóre z przykładów. Cierpienie pacjentów, śmierć, trudne decyzje i konflikty to codzienność. Nie każda placówka ochrony zdrowia zapewnia jednak dostęp do wsparcia psychologicznego. Również terapia czy grupy wsparcia, aby radzić sobie ze stresem i emocjonalnym obciążeniem nie są popularne, gdyż w Polsce zdrowie psychiczne nadal jest tematem tabu w niektórych społecznościach, a ci, którzy chcą skorzystać z profesjonalnej porady, często mają utrudniony dostęp.
4. Niedocenienie i brak uznania
Pielęgniarki i pielęgniarze często doświadczają braku szacunku i uznania za swoją pracę, zarówno od pacjentów jak i ich rodzin. Pomimo tego, że są kluczowymi członkami zespołu terapeutycznego, ich wkład i praca jest niedoceniana. Wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że rola pielęgniarki czy pielęgniarza nie ogranicza się jedynie do zrobienia zastrzyku lub pobrania krwi. To właśnie pracownicy tej grupy zawodowej asystują w zakresie instrumentarium podczas zabiegu operacyjnego, podłączają aparaturę, cewniki itp. To praca wymagająca wysokich kwalifikacji a jakże często niewidoczna, czynności powtarzane wielokrotnie, których cel złożoności tej pracy jest skryty przed oczami pacjenta i ich rodzin. Pomimo, iż grupa zawodowa pielęgniarek i położnych jest grupą najliczniejszą wśród zawodów medycznych, zwykle są traktowane anonimowo. Sprowadzanie ich do bycia jedynie pomocą lekarską, może prowadzić do frustracji i braku motywacji. Aby to zmienić, należy edukować na temat roli pielęgniarek w systemie ochrony zdrowia, pokazać ich kwalifikacje i kompetencje, wyartykułować samodzielność zawodową polegającą na udzielaniu świadczeń zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych, rehabilitacyjnych i czynności ratunkowych Pracownikowi o takich kwalifikacjach należy się uznanie zarówno ze strony pracodawców, jak i społeczeństwa.
5. Rozwój zawodowy i edukacja ciągła
Zgodnie z Ustawą z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej:
„Pielęgniarka i położna mają obowiązek stałego aktualizowania swojej wiedzy i umiejętności zawodowych oraz prawo do doskonalenia zawodowego w różnych rodzajach kształcenia podyplomowego.”
Pielęgniarki i pielęgniarze muszą stale rozwijać swoje umiejętności i wiedzę, aby sprostać zmieniającym się potrzebom pacjentów i wymaganiom zawodowym. Dlatego musi być jasno określona ścieżka rozwoju zawodowego pielęgniarek i położnych.
Wymaga to nieustannej edukacji. W miarę jak medycyna się rozwija, również pielęgniarki muszą być na bieżąco ze zmianami, nowymi badaniami i technologiami. Konieczne jest więc zapewnienie pielęgniarkom i położnym dostępu do szkoleń, kursów i programów rozwoju zawodowego, które pozwolą im na rozwój i doskonalenie umiejętności, ale także pokazanie, że przełoży się to na wyższe zarobki i satysfakcję zawodową.
